دنیای اقتصاد : حاشیه های اختتامیه جشنواره فیلم فجر هنوز ادامه دارد و همین باعث شده تا اصل موضوع که چگونگی برگزاری جشنواره و کیفیت فیلم ها بود، از مرکز توجه رسانه ها محو شود. جشنواره سی و هفتم تفاوت های قابل توجهی با دوره های پیشین داشت. فیلم های این دوره اکثرا خوش ساخت بودند و این موضوع داوری را دشوارتر از سال های گذشته می کرد.

شاید به همین خاطر هم بدون غر زدن درباره اینکه سیمرغ ناحق داده شد، اجحاف شد یا سفارشی بود یا… باید بپذیریم برندگان سیمرغ، حق شان بود و نباید دست خالی جشنواره را ترک می کردند. درست است که امسال تنها یک فیلم، بیشترین سیمرغ را درو کرد، اما در نهایت پس از اعلام منتخب ها نه انتقاد آنچنانی وجود داشت و نه چراهای چندانی همراهش بود. چون فیلم «شبی که ماه کامل شد» ساخته نرگس آبیار از هر لحاظ نسبت به سایر ساخته های جشنواره خوش ساخت تر بود و بازیگران هم که سیمرغ های بازیگری را از رقبایشان ربودند، نقش های دشوارشان را به درستی ایفا کرده بودند. برای همین پر بی راه نبود که اگر 6 سیمرغ بهترین فیلم، کارگردانی، بهترین بازیگر نقش اول مرد، زن، مکمل زن و چهره پردازی را از آن خود کرد. البته بی انصافی است اگر چشم بر کیفیت بالای فنی و ساختاری دیگر فیلم های جشنواره ببندیم.

موضوعات و سبک هایی که امسال روی پرده سینما به نمایش درآمدند بکر و جالب بودند. فیلم هایی که از روی واقعیت ساخته شدند کم نبودند و اتفاقا خوش ساخت بودن آنها هر تماشاگری را روی صندلی خود می نشاند و اجازه نمی داد لحظه ای از آن غفلت کنند. جشنواره امسال نمره 100 نمی گیرد؛ اما نمره قبولی را کسب خواهد کرد. نمره ای که شاید برای این جشنواره پله ای باشد در مسیر بهبود، صعود و ترقی سینمای ایران. مسیری که کمک کرده است تا سینمای ایران از بسیاری کلیشه ها خارج شود و از بسیاری فیلم های سفارشی که تنها هدر دادن پول بیت المال است دوری کند. جشنواره فیلم امسال یک جای امیدواری داشت و آن هم این بود که می توان به نیمه پرش دلخوش بود و به نیمه خالی اش امیدوار.