سه شنبه گذشته مدیر سابق پارک ملی جاشواتری/کالیفرنیا در ایالات متحده آمریکا با تاسف و غمی بزرگ اعلام کرد: ترمیم آسیب های واردشده به این پارک - شامل خسارت به زیستگاه های حیات وحش، انباشت زباله، لبریزشدن توالت ها، آتش سوزی های عمدی، عبور آفرودها از قلب اکوسیستم های حساس، کشتار جانداران و شکستن شاخه های درختان - در طول چندهفته ای که از تعطیلی دولت مرکزی آمریکا و در نتیجه فقدان یگان حفاظت رنجرها می گذرد، دست کم به 300 سال زمان نیاز دارد!

خواننده عزیز روزنامه وزین «شرق»!

نخست آنکه اگر برای یک توحش چندهفته ای، طبیعت به 300 سال زمان به منظور بازیابی توان و زیست پالایی اش نیاز دارد، فکر می کنید برای ترمیم فروچاله های دشت شهریار، کلاه قاضی اصفهان، دشت نیشابور، خان میرزا در لردگان، آبی بیگلو در اردبیل، فامنین در همدان و مهدی آباد ایژ در فسا چقدر زمان لازم باشد؟! 50 تا 70 هزار سال! باورتان می شود؟ آیا ممکن است فرزندان، نوادگان و نوادگان نوادگانمان روزی ما را ببخشند؟! و آیا سرانجام می توان نشانه هایی از عبرت گرفتن را در طراحی چیدمان توسعه دید؟ اگر چنین است، شاید نخستین گام، رهاسازی حقابه دومیلیاردمترمکعبی هورالعظیم از رودخانه کرخه باشد. بیاییم یک بار و برای همیشه نشان دهیم واقعا برایمان مهار ریزگردها مهم تر از چاه های نفت در حریم هورالعظیم است.دوم اینکه آبروریزی بزرگ در غارت اموال عمومی و تخریب زیستگاه های ارزشمند آمریکا در طول ماه نخست میلادی در سال 2019، آشکارا نشان می دهد: حرفه ای های خودزنی که هر رفتار ناپسند گروهی از ایرانیان را چون چماق بر سر همه فرود آورده و حتی از غفلت چند جوان فوتبالیست در آوردگاه بازی های آسیایی، یاسی فلسفی می بافند، خوب است نگاهی از سر دقت به رفتار خجالت بار آمریکایی های بسیار متمدن و طبیعت دوست انداخته و آن قدر غرور ملی را تحقیر نکنند.