برای ارزیابی فضیلت انسان ها علاوه بر لزوم توجه به باورهای فکری و گفتار و کردار آنان باید به زمان و مکان کنش اجتماعی آنان هم توجه کرد. به عبارت روشن تر، ارزش اعمال انسان های بافضیلت فقط به خاطر این نیست که پرچم اخلاق و حق مداری را در دست می گیرند، بلکه عمدتا به این مساله مربوط است که این پرچم را در زمان و در میدانی بلند می کنند که کمتر کسی جرات و شجاعت این کار را دارد و اکثریت یا رنگ زمانه به خود می گیرند یا به گوشه خاموشی می خزند.

اگر بخواهیم از این نادرمردان روزگار، فهرستی در تاریخ اقتصادی نیم قرن اخیر تهیه کنیم بدون شک نام جناب آقای میرمحمدصادقی در ردیف های اول این فهرست خواهد بود. وی در زمانی از سنگر «خلق ثروت» پاسداری کرد که ناآگاهان و فرصت طلبان با گل آلود کردن فضای کسب وکار قصد تارومار هر نشانی از بخش خصوصی با برچسب سرمایه داری داشتند. اگر امروز این چراغ همچنان روشن و پرفروغ است، نباید از یاد برد که چه کسانی آن را از تاریک اندیشی محافظت کردند تا آیندگان از این میراث باارزش برای اعتلای رفاه عمومی در پرتو خلق ثروت استفاده کنند و اگر ما امروز بسیار راحت تر از آن زمان، سخن از بخش خصوصی می گوییم و مسیر صحیح آبادانی ایران عزیز را نشان می دهیم، نباید فراموش کنیم که پشتوانه این فضا مدیون مجاهدت انسان های بافضیلتی چون جناب میرمحمدصادقی است که در زمانه ای سخت از آبرو و اعتبار خود مایه گذاشتند تا این صدا بماند.