برآمدن و چیرگی شبه مدرنیسم دولتی و نیز غیردولتی در ایران بر دو پایه استوار بود: نخست نفی همه سنت ها، نهادها و ارزش های ایرانی که «عقب مانده» و سرچشمه حقارت های ملی محسوب می شدند و دوم اشتیاق سطحی و هیجان روحی گروهی کوچک اما رو به گسترش جامعه شهری و اما اینکه خود این شبه اروپاگرایی متکی بود به نهاد کهنسال استبداد ایرانی، بیش از هر چیز برملا کننده محتوای «مدرن و مترقی» شبه مدرنیسم دولتی است. اما توجیهات طرفداران داخلی و خارجی این گونه نظام ها (که عملا معتقدند برای دستیابی به دموکراسی به دیکتاتوری آهنین «نیاز» است.) چندان شناخته شده هست که به بحث بیشتر نیازی ندارد.