«چرا اینجوری راه میری؟ چرا این طوری حرف می زنی؟ پسر که این مدلی نمی خنده. این اداها چیه؟ بزنم توی سرت آدم بشی! آدم شو… آدم شو… آدم شو…»

چقدر این حرف ها را شنیده. به جمله آخر حساسیت پیدا کرده؛ آدم شو. مگر آدم نیست؟ چرا باید به خاطر چیزی که هست، دائم مسخره شود و آزار ببیند؟ سرش پر از سوال است. شیوا 16 ساله مقابلم ایستاده. چشم های عسلی روشن در زمینه بی نقص پوستش، درخشان تر به نظر می رسد. قد بلند و نسبتا درشت اندام است. رژ لب نارنجی ملایم