عصر حاضر را می توان با دو مشخصه اصلی یعنی شتاب فراوان و افزایش عدم قطعیت تعریف کرد. شرکت های ایرانی همچون سازمان های خارجی با محیط پیچیده ای در تعامل هستند. پیچیدگی ها، هم ناشی از تعدد عوامل محیطی و هم ناشی از رفتارهای سریع و تغییر جهت های ناگهانی و گسسته این عوامل است. تحریم های ظالمانه اقتصادی و تغییرات پیوسته در آنها، ایرلاین های ایرانی را با مسائل و مشکلات مختلفی مواجه ساخته است. یکی از مشکلات شرکت های هواپیمایی ایران، ساختاردهی نظام سازمانی با روش قطعیت گرای سنتی است که باعث شده با ساختارهای مکانیکی و غیرمنعطف روبه رو باشیم که نمی توانند خود را با دنیای واقعیات و دنیایی سراسر از بی نظمی و تلاطم تطبیق دهند. این ناسازگاری سبب کاهش کارآیی و صرف هزینه های زیاد و ایجاد هماهنگی تصنعی بین سازمان و محیط می شود.