اغراق نیست اگر گفته شود ویژگی یک جامعه مدرن تابع کمیت و کیفیت و رواج و اثرگذاری نقد است. نقدی که هیچ مرزی نمی شناسد و تمام حوزه ها را در برمی گیرد.

نقدی که اثرگذار است و اشخاص یا موضوعات نقدشونده فاقد حریمی هستند که نقد را محدود کنند. بنای مدرنیته بر نقد همه چیز استوار است. به تعبیر مارکس در این جامعه هر چیز که بخواهد سخت و استوار باشد و از تن دادن به نقد و تحول گریزان باشد، در نهایت دود شده و به آسمان خواهد رفت. علت نیز روشن است. پذیرش اصل تغییر، جز با تن دادن به نقد، عملی نخواهد شد. موضوعی که در نظام های پیشامدرن در مخیله کسی نمی گنجید. هنگامی که تغییر معنایی و عینیتی نداشته باشد، دیگر چه جایی برای نقد باقی می ماند؟ در این یادداشت می کوشم برخی از الزامات نقد را با توجه به آنچه در ایران نسبت به این مفهوم جاری است نقد! و ارزیابی کنم.