کمتر از دو سال به انتخابات مجلس یازدهم و دو سال و اندی به انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم باقی است. در همین رابطه، جناح ها و مجموعه هایسیاسی آهسته و بی صدا خود را برای این هماورد سیاسی آماده می کنندو طبیعتا این آمادگی، مستلزم هدایت افکار عمومی به سمت جناح مطلوب هرکدام است. در این راستا؛ لیدرها و شخصیت هایاصلی جریان اصلاحات، با کنش های سیاسی خود؛ سعی در تاثیرگذاری بر افکار عمومی دارند و این در حالی است که آن ها در سال های 92 و 96 با حمایت از حسن روحانی و با نشستن بر بالاترین مناصب اجرایی کشور؛ با حداکثر ظرفیت در قدرت حضور پیدا کرده و خسارات جبران ناپذیری بر کشور تحمیل کرده اند . شاه بیت این خسارت های هنگفت "بحران اقتصادی ناشی از سوء مدیریت "در کشور است؛ حال اینکه امروز هیچ برنامه قابل ضمانتی برای برون رفت از این وضعیت ندارند. با این وجود همه قراین از عزم جزم اصلاح طلبان برای حضور تاثیر گذار در آوردگاه های انتخاباتی آتی خبر می دهد.

به طور کلی می توان برنامه های جریان اصلاحات در جلب آرای مردم رابر چند سناریو استوار دانست:

1. انتقاد از ناکارآمدی دولت : اصلاح طلبان که در سال های92 و 96 دست روحانی را به عنوان اسطوره رفع مشکلات معیشتی و اقتصادی بالا بردند ؛ با بحرانی شدن وضعیت اقتصادی کشور، محقق شدن تحلیل های جریان رقیب و عیان شدن ناکارآمدی دولت اعتدال؛ بهترین راه را تشدید انتقادات می دانند تا از این طریق خود را در افکار عمومی تطهیر کرده و از زیر بار مسئولیت حمایت از روحانی و بحران اقتصادی جامعه شانه خالی کنند.

2. عبور از روحانی: ایجاد فاصله انتقادی با دولت و جدا کردن تدریجی مسیر خود از رئیس جمهور به منظور نپذیرفتن مسئولیت عملکرد دولت و حواله دادن آن به غیر؛ راهبرد انتخاباتی دیگر اصلاح طلبان است که در یک سال اخیر در اظهارات تئوریسین ها و شخصیت های اصلی جریان اصلاحات دیده می شود. همچنان که سعید حجاریان چند ماه قبل در گفت وگویی با تاکید بر اینکه روحانی به هیچ یک از شعارهای خود وفادار نمانده است، گفته بود: «شاید بهتر بود اساسا عطای انتخابات را به لقایش می بخشیدیم و سرنوشت اصلاحات را به دولت روحانی گره نمی زدیم. باید گفت که آقای روحانی خودش از خودش عبور کرده است! ..» هر چند برخلاف حسابی که اصلاح طلبان بر شانس فراموشی مردم باز کرده اند با توجه به حمایت تام و تمام این جریان از روحانی در هر دو انتخابات 92 و 96 تحقق این مساله تقریبا غیرممکن به نظر می رسد ودر قضاوت عمومی مردم تاثیری نخواهد داشت.

3.عملیات روانی برای تغییر اولویت های مردم: اشتغال، ازدواج ، مسکن و به طور کلی بهبود معیشت طبق نظرسنجی ها اولویت اول مردم است. اما برخی مدعیان اصلاحات و اعتدال با جو سازی های رسانه ای و استفاده از تاکتیک "حواس پرتی جمعی" تلاش می کنند تا به جای پوشش دغدغه های مردم که عملا بستر ریزش پایگاه اجتماعی آنها را تشدید می کند؛ اینگونه القا کنند که مسائلی همچون دموکراسی خواهی ، مذاکره با آمریکا، کنسرت، ورود زنان به ورزشگاه، کلنجار با حجاب و... اولویت اصلی زندگی مردم است . اگرچه با توجه به وضعیت نابسامان معیشتی مردم بیشتر قشر مرفه جامعه جذب این عملیات روانی خواهند شد.

4. اتهام به نظام: اصلاح طلبان به خوبی می دانند که سناریوهای قبلی به تنهایی افکار عمومی را اقناع نخواهد کرد لذا هرازگاهی با دفاع کلی از عملکرد دولت؛ همزمان با تکرار «نمیگذارند کار کنیم» یا عباراتی همچون «دست های پشت پرده» و «دولت پنهان» نظام اسلامی را مورد اتهام قرار می دهند. همچنان که خاتمی اخیرا در گعده سیاسی با همقطارانش، ضمن دفاع از برجام گفته «نظام اسلامی باید اصلاح پذیر و انعطاف پذیر باشد.» وی همچنین گفته :« جریانی می خواهد اثبات کند که تمام مشکلات کشور بر عهده اصلاح طلبان و دولت است!» در واقع لیدرهای جریان اصلاحات تلاش دارند تا با اتهام زنی به نظام با رویکرد فرافکنی دامن خود و هم پیاله هایشان را از مشکلات امروز بپیرایند.