تهران شهری است که در کمتر از نیم قرن چند برابر شده و در پهنا و ارتفاع ظرفیت های خود را به مصرف رسانده است. جمعیت قریب به 9 میلیون نفری تهران که در شهری انباشته صبح را به شب می رسانند عرصه را بر خود تنگ می بینند. از تنگناهای معیشتی که بگذریم فضا هم بر شهروندان تنگ شده است. توصیف ساده فضا این است که از سه بعد انسان، مکان و زمان تشکیل شده است.

در فضای شهر تهران حداقل در میان مدت از این سه در دو بعد دیگر نمی توان مداخله جدی کرد: نه می توان جمعیت میلیونی که از اقصی نقاط کشور به جبر معیشت به پایتخت جذب شده اند را از آن جدا کرد و نه از عرصه زمین و ارتفاع شهر چیز زیادی باقی مانده که آن را به