مدتی برای تحصیل در یکی از کشورهای توسعه یافته خارجی بودم. انصافش این است که از بسیاری جهات، کیفیت زندگی بالاتری نسبت به ایران داشتم. احساس امنیت و آرامش خاطر، آزادی اجتماعی بیشتر، ثبات و در نتیجه امکان برنامه ریزی برای آینده، حقوق شهروندی بالاتر و امتیازاتی از این دست را کاملا حس می کردم اما چیزی در ناخودآگاهم بود که دلم را تمام و کمال بند آنجا نمی کرد. هیچ پیشرفت و خبر خوبی در آنجا مایه غرورم نبود. دلم برای بهبود یک موضوع خاص در آن جامعه چنان نمی تپید که در ایران می تپد. حس مالکیت و تعلق به هیچ کوچه و پس کوچه ای نداشتم. هیچ میعادگاه خاصی برای لحظه های دلخوشی یا غم یا دلتنگی نداشتم. آنجا پر