نقل شده روزی پیامبر(ص) به اطرافیان خود فرمود: هم اکنون مردی که اهل بهشت است اینجا می آید. سپس مردی از انصار که آب وضویش را از صورت خود پاک می کرد از راه رسید و سلام کرد. فردا و نیز روز سوم، حضرت دوباره همان سخن را تکرار کرد و همان مرد پیش آمد. عبدالله بن عمرو ابن عاص به دنبال او رفت و گفت: با پدرم دعوایم شده و قسم خورده ام تا سه روز پیش او نروم. آیا مرا در این مدت به خانه خود می بری؟ مرد گفت: مانعی ندارد. عبدالله در این سه شب نماز شب و عبادت خاصی از او مشاهده نکرد، جز اینکه هر وقت در بستر از پهلویی به پهلوی دیگر غلت می خورد ذکر خدا را می گفت و فقط برای نماز صبح برمی خاست. در این مدت از او سخن نیکو می شنیدم. در پایان سومین روز، اعمال وی در نظرم ناچیز تلقی شد (حقیقت را) به او گفتم: با پدرم مشکلی نداشتم، بلکه بهانه کردم تا از کار تو سر درآورم و بدانم چرا و چگونه بهشتی شدی.

وقتی خواستم برگردم، صاحبخانه مرا صدا کرد و گفت: من عبادت خاص و اعمال ویژه ای جز آنچه دیدی ندارم. اما بدان که از هیچ مسلمانی و نسبت به هیچ برادر مومنی، کینه و حسادت در دل ندارم. عبدالله گفت: این همان علت اصلی است که موجب شده در جایگاه بهشتیان قرار بگیری و من توانایی این صفات را ندارم.(1)