در نوجوانی، در یکی از تعطیلات تابستانی، چندین روز میهمان خویشاوندی ملاک در رشت بودم. روزی از سروصدایی که از طرف باغچه می آمد بیدار شدم و به باغچه رفتم که پر بود از گل های کاملیا، پالم های سیکاس و درختان میوه، خصوصا سیب های سفت و آبدار و ترش که عاشق آن بودم. در نزدیکی در ورودی حیاط، درخت گلابی بسیار بزرگی به اندازه یک افرا یا نارون بود که چندان باری نمی داد. به آن نوع گلابی محلی که سفت و آبدار و قدری ترش مزه است و رنگ آن از پس زمینه سبز به قهوه ای سوخته می زند خوج می گویند. دیدم چندنفری شامل کدخدای یکی از دهات نزدیک تر به رشت به اتفاق مباشر صاحبخانه و یکی، دو نفر دیگر در یک سوی آن درخت ایستاده