یکی از بستگان تهران درس می خواند با مادرم به تهران آمدیم برای دیدنش، هفت سالم بود. یک شب با پیکان قهوه ای شوهر همین فامیلمان که گوشه صندوق عقبش هم با سفید چرکی نوشته بود یا قمر بنی هاشم به شهربازی رفتیم. برای منی که تمام تعریفم از وسایل بازی مدرن سرسره ای زنگ زده و آفتاب خورده در پارک 22بهمن بم بود که بعد از هربار سر خوردن کفل ها را برشته می کرد، ورود به شهربازی تهران حکم رویا را داشت. وارد که شدیم مواجه شدم با دنیایی از رنگ و نور و حرکت و انرژی. مسخ شده بودم و مسحور. احساس پینوکیو را داشتم و هر از گاهی پشت گوش هایم را دست می مالیدم تا در ازای لذتی گذرا پرز بر آنها نروییده باشد و تغییر ابعاد نداده باشد.