فروغ بخش شب انتظار، آمدنی ست

نگار، آمدنی غمگسار، آمدنی ست

به خاک کوچه دیدار آب می پاشند

بخوان ترانه شادی که یار آمدنی ست

ببین چگونه قناری ز شوق می لرزد!

مترس از شب یلدا! بهار آمدنی ست

صدای شیهه رخش ظهور می آید

خبر دهید به یاران: سوار آمدنی ست

بس است هر چه پلنگان به ماه خیره شدند

یگانه فاتح این کوهسار، آمدنی ست

مرتضی امیری اسفندقه

خدایا!، زنده کن شوق دعا را

شبی سرشار کن از خویش ما را

ببین! چشم انتظاران بهاریم

پر از آدینه کن تقویم ها را

سید حبیب نظاری

با چتر آبی ات به خیابان که آمدی

حتما بگو به ابر، به باران، که آمدی

نم نم بیا به سمت قراری که در من است

از امتداد خیس درختان که آمدی

امروز، روز خوب من و، روز خوب توست

با خنده رویی ات بنمایان که آمدی

فواره های یخ زده یک باره واشدند

تا خورد بر مشام زمستان که آمدی

شب مانده بود و هیبتی از آن نگاه تو

مانند ماه تا لب ایوان که آمدی

زیبایی رها شده در شعرهای من!

شعرم رسیده بود به پایان که آمدی

پیش از شما خلاصه بگویم ادامه ام،

نه احتمال داشت، نه امکان، که آمدی

گنجشک ها ورود تو را جار می زنند

آه ای بهار گمشده... ای آنکه آمدی!

فرهاد صفریان

بهار از پشت چشمان تو ظاهر می شود روزی

زمین با ماه تابانت، مجاور می شود روزی

صدایت می رسد از پشت پرچین ها و دالان ها

سکوت راه، در گامت مسافر می شود روزی

بیابان ها به گرد کوه ها چون تاک می پیچند

زمین، سرمست از این رقص مناظر می شود روزی

تمام برکه ها را خوی دریا می دهی ای ماه

درخت از شوق تو مرغ مهاجر می شود روزی

ترنج آفرینش، قصری از آیینه خواهد شد

حریر نور و گل، فرش معابر می شود روزی

بتان بر شانه محراب و منبر سایه افکندند

تو می آیی، خدا سلم منابر می شود روزی

چه باک از طعنه ناباوران؟ ما خوب می دانیم

که شب می میرد و خورشید ظاهر می شود روزی

سمند نور، زلف تیرگی ها را برآشوبد

به فرمانی که از چشم تو صادر می شود روزی

تو باقی مانده حقی، به زیتون و زمان سوگند

تمام عصرها با تو معاصر می شود روزی

در و دیوار، دیوان غزل های تو خواهد شد

و حتی سنگ، با نام تو شاعر می شود روزی

حامد حسین خانی

دوباره فصل شکفتن، دوباره شبنم ماه

دوباره خاطره ای از طراوتی دلخواه

پر از نشانه شوق است کهکشان خیال

پر از صدای تماشاست کوچه های نگاه

گذشت یازده، امشب شب دوازده است

که عکس ماه بیفتد میان برکه و چاه

شلال گیسوی شب شد سپید از مهتاب

رسید پیک سحر، بردمید صبح پگاه

کجاست ماه تمامی که عین خورشید است

سروربخش به ناگاه جان جان آگاه

جوانه زد دل آیین، شکفت شاخه دین

بهار باور مردم، سپید، سرخ، سیاه

که آن سلاله خوبان معدلت گستر

رسد به داد دل مردم عدالت خواه

بیا که دست امید است و دامن تو عزیز

بیا که منتظران تواند چشم به راه

محمدجواد محبت

عبور می کند از متن سایه ها یک مرد

که از تبار بهار است، از قبیله درد

نسیم خاطره ها پیش پای آمدنش

ز باغ عشق امید ظهور را آورد

سکوت می کند آری! همان که مانده غریب

کنار سایه ای از خود نشسته، خسته و سرد

بدون رویش چشمانت ای گل نرگس!

برای خویش نداریم جز بهاری زرد

تو مثل موجی و این کلبه ساحلی تنهاست

بیا به خاطر دریا به کلبه ات برگرد

مسعود بهروان

غمگین و گرفته چون غروبیم بیا

ای صبح به کنج شب رسوبیم بیا

ای سبزتر از شعر بهاران! مولا!

بی روی تو افسرده چو چوبیم بیا

پیمان سگوند