(بدان ای سالک راه خدا!) انسان حب به ذات دارد، یعنی خودش را دوست می دارد با توجه به اینکه عمل انسان ساز است، چه بسا ملکات رذیله و حالات بدی در او باشد که خودش آنها را ساخته باشد، در حالی که به این حالات علاقه می ورزد. روی این حب به ذات به ذهنش عیب جلوه نکند، آن هم ذات آلوده!

در اینجا راه دیگری است و آن اینکه انسان دوستانی برای خود انتخاب کند و به آنها سفارش کند که به هر عیبی از من آگاهی پیدا کردید، آن را به من تذکر بدهید، چون ممکن است روی همین حب به ذات، به عیوب خود توجه نکنم، شما به من بگویید! تنها هم این گونه نباشد که به من بگویند بلکه وقتی عیب من را به من تذکر دادند نه تنها از آنها نرنجم بلکه تشکر کنم و سپاسگزار آنها باشم. بهترین سپاسگزاری هم این است که بر طبق آنچه دوست من به من تذکر داده است عمل نمایم.(1)