در مجموعه یادداشت هایی که ذیل «انسان شناس در میدان» در صفحه فرهنگ و زندگی روزنامه ایران منتشر می شوند، قصد دارم با تکیه و تامل بر تجربیات کارهای میدانی ام در سال های اخیر، به طرح و بحث درباره مسائلی بپردازم که از روابط میان «انسان شناس» و «میدان» برمی آیند، چیزهایی که هم بر انسان شناسی در ایران و هم بر نقش این گروه از محققان در جامعه معاصر ایران تاثیر می گذارند. خیلی ساده و خلاصه، انسان شناس ها انسان را با قرار دادن در بسترهای بزرگ تری که در آن زندگی می کند می فهمند، بسترهایی چون فرهنگ، جامعه، اقتصاد، سیاست و دین. آنها این کار را از خلال پژوهشی میدانی انجام می دهند، با حضور بی واسطه و زیستن