یکی از مهم ترین موضوعات در نظریه پردازی های سیاسی و زبانشناسی، نسبت «زبان» و «قدرت» است. از این رو، می توان «توان گفتن» را از «گفته ها» متمایز کرد. و از این منظر می توان گفت جامعه دموکراتیک جامعه ای است که در آن «توان گفتن» جامعه فعال است و طی آن «گفته های» متفاوتی شکل می گیرد.

پیش شرط اصلی دموکراسی در هر جامعه «آزادی زبانی» است؛ دلیل این امر هم آن است که واژه هایی را که ما در زندگی اجتماعی مان به کار می گیریم، در تاریخ استفاده شده اند و به این اعتبار «واژه ها» از تاریخ برخوردارند و انباشته از معنا هستند و چون انباشته از معنا هستند به طریق اولی انباشته از منافع هم می شوند.