محسن جهانگیری، استاد ممتاز فلسفه، بامداد دیروز روی در نقاب خاک کشید. این استاد دانشگاه تهران در سال 1308 خورشیدی در ضیاء آباد قزوین به دنیا آمد و پس از یادگیری قرآن و علوم پایه در سنین کودکی، به شوق یادگیری علوم اسلامی رهسپار قم شد. تسلط شگرف دکتر جهانگیری به زبان عربی از یکسو و ریشه های دلبستگی اش به عرفان ریشه در همین سال ها داشت. وی سپس به تهران آمد و پس از گذراندن دوران متوسطه در سال 1333 وارد دانشگاه تهران شد و نزد استادانی چون دکتر یحیی مهدوی و پروفسور هانری کربن فلسفه آموخت و در سال 1351 رساله دکترای خود را با عنوان «تطبیق وحدت وجود در تصوف محی الدین بن عربی و وحدت جوهر در فلسفه باروخ اسپینوزا» با راهنمایی سید احمد فردید گذراند و از همان سال به تدریس فلسفه غرب در این دانشگاه مشغول شد. مرحوم جهانگیری در مقام استاد تمام، به تدریس درس «فلسفه غرب از بیکن تا هیوم»، «عرفان نظری» در دوره کارشناسی و تدریس «فلسفه اسپینوزا»، «فلسفه دکارت»، «عرفان نظری» و... در دوره های عالی دانشگاه اشتغال داشت. او در سال 1381 به عنوان یکی از چهره های ماندگار ایران شناخته شد. وی در حوزه تحقیق فلسفی از سویی برای پژوهندگان ابن عربی و از سوی دیگر برای کسانی که در زمینه فلسفه های جدید بخصوص پایه گذاران تفکر جدید یعنی فرانسیس بیکن (1561-1626) و رنه دکارت (1596-1650) پژوهش می کنند، نامی شناخته شده است؛ البته باید به همه اینها تحقیقات وسیع این فیلسوف در زمینه عرفان نظری، فلسفه اسلامی بویژه اندیشه های عرفانی ملاصدرا، طرح پژوهشی عرفان ابن سینا و طرح پژوهشی تاملات فلسفی در اسلام را افزود. درگذشت این استاد باسابقه دانشگاه تهران برای جامعه علمی، فلسفی و فرهنگی کشور ضایعه ای بزرگ تلقی می شود.