بانک مرکزی در دوره اخیر مدیریت خود، سیاست هایی را اتخاذ کرده است تا شرایط بحران بانکی را کنترل کند؛ سیاست هایی که برای افزایش سرمایه در نظر گرفته شد توانست نسبت کفایت سرمایه به بدهی بانک ها را در چند بانک بهبود بخشد و این انتظار ایجاد شود که در بقیه بانک ها هم منتظر بهبود شرایط باشیم. یکی از سیاست هایی که در همه سال هایی که به یاد داریم، محل بحث بوده است، نرخ سود بانکی است. بانک مرکزی همیشه سیاست های سرکوب نرخ ارز را اتخاذ و تلاش کرده با بگیر و ببند در مقابل بازار نرخ سود بانکی بایستد اما عموما بانک ها نیز راه های فرار را یافته اند. نتیجه هم آنکه بانک ها برای جذب سرمایه جدید، با هم به رقابتی پرداخته اند به نحوی که می توان شرایط موجود را ماحصل آن سیاست ها و واکنش ها دانست. کسی که به دنبال سپرده گذاری در بانک است باید معامله پایدار با بانک را مدنظر قرار دهد و سپرده گذاری های کوتاه مدت نباید با نرخ بالا همراه باشد. کاهش یک باره نرخ بهره می تواند با حرکت پول از بانک ها به سمت دیگر بازارها همراه باشد و از این جهت آن بازارها را تحت تاثیر قرار دهد. شرایط فعلی از جهت برابری نرخ ارز فرصت خوبی برای تولید در اختیار کشور گذاشته است و در حالی که ما قیمت های پایین انرژی، دستمزد نیروی کار و... را در اختیار داریم این امکان وجود دارد که بتوانیم به خوبی در تولید و صادرات موفق شویم. ما در صورتی که از خام فروشی فاصله بگیریم، با تبدیل بهتر دارایی ها می توانیم هم بازار داخلی و هم بازار کشورهای همسایه ها را به دست آوریم. اگر تصمیم بگیریم که تولید رشد کند، باید همراه با تسهیل فضای کسب و کار، کاهش مقررات غیر ضروری و...

اخذ مجوزها، سیاستی اتخاذ شود تا پول های کلان به سمت تولید حرکت کنند. همچنین پول های خرد نیز می تواند با تجمیع در بازار سرمایه به صورت غیرمستقیم در خدمت تولید قرار گیرد. از این رو می توان با ابزارهای جدیدی که در دست است، به بهبود شرایط کمک کنیم. حال اگر چنین سیاستی اتخاذ نشود، کاهش نرخ سود بانکی می تواند به سفته بازی و افزایش قیمت در بازارهای دیگر مثل مسکن و ارز منجر شود.