وقتی انسان بالغی می میرد خیلی چیزها با او از بین می رود اما زمانی که کودکی می میرد همه چیز به پایان می رسد. بادبادک ها تمام می شوند. کوچه ها و خانه ها از شور و حال و صدا خالی می شود. "کسی پروانه ها را دنبال نمی کند1 ".

کسی از شیشه پشتی ماشین به هیچ کس نگاه نمی کند و موهایش را از پنجره به دست نوازشگر باد نمی دهد. بادکنک ها آسمان را رنگ آمیزی نمی کنند. بازی خاله بازی شکل نمی گیرد و کسی به میهمانی کودکان با ظرف های خالی و اسباب بازی دعوت نمی شود. دست ها به النگوها نمی رسند. لاک های رنگی ناخن ها را زیبا نمی کنند. لباس های مدرسه تمیز نگاه داشته نمی شوند. "آب نبات ها پلاسیده می شوند2".