به خودم آمدم دیدم بار سوم است که نامه ای گلایه آمیز و سراسر طعنه را دوره می کنم. دستخطی مربوط به صد و پنجاه سال پیش. گویا معاون الملک بی خبر بار سفری بسته، فرهادمیرزا همین را بهانه کرده و آنچه ته نشین دل داشته بر دایره ریخته.نامه به واسطه نام گیرنده و فرستنده یا به خاطر شان کلماتش ماندگار شده. دست به دست چرخیده. امروز استادی آن را روخوانی کرده و به لطف شبکه های اجتماعی به گوش من رسیده.متن نامه بعد از سلام و ادب با این جمله شروع می شود: «چنان به رفتن گرم بودی و به رفتن نرم که خداحافظی هم نکردی» و به همین سیاق ادامه می یابد. فرهاد میرزا شکوه را در زرورقی از آرایه های ادبی و متنی موزون و طربناک پیچیده. با آنکه درونش سراسر گلایه است، اما کلمه توهین آمیز و برخورنده ای در آن عیان نیست.