گسترش سد سازی در سه دهه اخیر به عنوان نمادی از سازندگی و با توجیه توسعه بخش کشاورزی، افزایش صادرات، کاهش وابستگی به واردات و بعضا تولید برق، حجم عمده ای از اعتبارات عمومی را در خود بلعید. در چنین شیوه ای چه بسیار تالاب های کشور در رثای خشکی رودخانه ها و در سکوت و مهر امضای سازمان های حفظ محیط زیست وقت لب فرو بسته و ریزگرد پراکندند. به موازات این نوع سازندگی چه بسیار تابلوهای مشاورین که برافراشته شد تا در توجیه ساخت نزدیک به هزار سد و آب بند ریز و درشت و برای خوش آمد کارفرمای دولتی خود از آینده پررونق تر خبر دهند. سرانجام نقد های کارشناسان بی ابزار آب و اکولوژی سر از رسانه ها درآورده و از مافیایی