دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت

شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست

اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

زگرد راه برون آ که پیر دست به دیوار

به اشک و آه یتیمان دویده بر سر راهت

بیا که این رمد چشم عاشقان تو ای شاه

نمی رمد مگر از توتیای گرد سپاهت

بیا که جز تو سزاوار این کلاه و کمر نیست

تویی که سوده کمربند کهکشان به کلاهت

جمال چون تو به چشم و نگاه پاک توان دید

به روی چون منی الحق دریغ چشم و نگاهت

برو به کنج خراباتت ای ندیم گدایان

تو بختت آن نه که راهی بود به خلوت شاهت

در انتظار تو می میرم و در این دم آخر

دلم خوش است که دیدم به خواب گاه به گاهت

اگر به باغ تو گل بر دمید و من به دل خاک

اجازتی که سری بر کنم به جای گیاهت

تنور سینه ما را ای آسمان به حذر باش

که روی ماه سیه می کند به دوده آهت

کنون که می دمد از مغرب آفتاب نیابت

چه کوه های سلاطین که می شود پر کاهت

تویی که پشت و پناه جهادیان خدایی

که سر جهاد تویی و خداست پشت و پناهت

خدا وبال جوانی نهد به گردن پیری

تو شهریار خمیدی به زیر بار گناهت

مرحوم استاد شهریار

بی تو چگونه می شود از آسمان نوشت

از انعکاس ساده رنگین کمان نوشت

این یک حقیقت است که بی تو بهار من

باید چهار فصل زمان را خزان نوشت

در این جهان بی در و پیکر خدای ما

دستان سبز پوش تو را سایبان نوشت

دنبال رد پای تو گشتم، نیافتم

گویی خدا نشان تو را بی نشان نوشت

می خواستم تو را بنویسم ولی نشد

با من بگو چگونه تو را می توان نوشت؟

جنگل همیشه نام تو را سبز خواند و بس

دریا تو را برای خودش بی کران نوشت

دیدم تمام ثانیه ها با تو می زنند

باید تو را همیشه «امام زمان» نوشت

طیبه چراغی

به این غبار، نگاهی که آفتاب شود

بسوز قلب مرا، کز غمت مذاب شود

دوباره روی تو را آسمان جمعه ندید

کدام جمعه، جمال تو ماهتاب شود؟

برای آمدنت، شب به شب دعا کردم

اشاره کن به دعایم که مستجاب شود

زمان به خاطر ما دیر دیر می گذرد

برای خاطر تو کاش پرشتاب شود

امید گریه، مرا هم صحابه خود کن

که آسمان نگاهم پر از سحاب شود

نباید اشک تو بر صورت زمین بچکد

سرشک چشم تو بایست که گلاب شود

من آمدم که سلام مرا جواب دهی

سلام می کنم و وای اگر جواب شود

اگر اجازه دهی روضه خوان شوم امشب

که قلب سوخته ات بیشتر کباب شود

برای کودک خود آب خواست، اما حیف

همین دلیل بر این شد، حسین آب شود

بگویم از شرر خنده های حرمله ای

که پاسخ شرر گریه رباب شود

و شیرخواره پس از این زنیزه خواهد دید

که دست مادر او بسته در طناب شود

محمد علی بیابانی

خواستم نزدیک تر باشم به آقایم نشد

تا بگیرم دامن لطف تو مولایم، نشد

خواستم از معصیت دوری کنم، آدم شوم

بند ها را وا کنم از دست و پاهایم نشد

ندبه های جمعه را هی خواب می مانم ببخش

سر به زیرم که میان روضه پیدایم نشد

ظاهرا ذکر تو را می گویم اما باطنا

در میان عاشقانت باز هم جایم نشد

راه دیدار تو اینبار از حرم شد باز، حیف

خواستم تا محضر تو با سرم آیم نشد

گفتمت یک بار در خوابم بیا، جان حسن

سر به خاک مقدمت ای یار می سایم، نشد

دائما می چرخم آقا جان به دور معصیت

از دو چشم خیس تو هربار، پروایم نشد

کربلایم دیر شد، دارم خجالت می کشم

آه آقا جان بگو که وقت امضایم نشد؟

وحید محمدی

بی اذن تو هرگز عددی صد نشود

بر هر که نظر کنی دگر بد نشود...

زهرا تو دعا کن که بیاید مهدی

زیرا تو اگر دعا کنی رد نشود

؟