نخستین پزشک تحصیلکرده ایرانی در آمریکا یکی از شخصیت های خاص مدفون در توس است.

فردی هم نام با حکیم سخن که وصیت می کند پس از مرگش در نزدیک ترین مکان به خداوندگار سخن دفن شود و چون آن زمان مجوز دفن در محدوده باغ آرامگاه صادر نمی شده، در قبرستان توس برای همیشه آرام می گیرد. این مرد کسی جز دکتر ابوالقاسم بختیار نیست. مردی زاده بروجن، بزرگ شده تهران، تحصیلکرده در کالج آمریکایی های تهران یا همان دبیرستان البرز و صد البته دانشگاه های کلمبیا، ایووا، داکوتای جنوبی و سیراکیوس آمریکا که در 55 سالگی یعنی سال1305خورشیدی به عنوان نخستین ایرانی فارغ التحصیل در رشته پزشکی و تخصص جراحی از آمریکا نامش ثبت می شود. مردی که در این دوران تنها یک تفریح روزانه داشته و آن هم شاهنامه خوانی بوده؛ تفریحی که ابوالقاسم بختیار هیچ گاه تا هنگام مرگ (یعنی در تمام مدت تاسیس و اداره بیمارستان در تهران، معاونت دانشکده پزشکی تهران، ریاست دپارتمان آناتومی آن مجموعه و فعالیت به عنوان جراح ارشد شرکت نفت ایران و انگلیس در بیمارستان مسجدسلیمان این شرکت) آن را ترک نکرد، تا جایی که حتی وصیت کرد پس از مرگ در توس و در جوار حکیم سخن دفن شود تا به این گونه از فردوسی و شاهنامه دور نشود. وصیتی که البته بعدها در خانواده او همه گیر شد به گونه ای که ابتدا هلن جفریز بختیار، همسر آمریکایی او که عنوان موسس نخستین مدرسه پرستاری ایران را به خود اختصاص داده و سپس سیروس بختیار؛ فرزندش و سرانجام فرزند سیروس هم در کنار وی آرام گرفتند تا آنان نیز به دور از فردوسی بزرگ نباشند.