نامه رئیس جمهور به سفرای کشورهای 4+1 چند محور اساسی داشت که عبارت اند از:

الف؛ تصریح بر مسئولیت پذیری جمهوری اسلامی در قبال برجام و رفتاری مبتنی بر پایبندی بر تمامی تعهدات از ابتدا تاکنون.

ب؛ صبر و خویشتن داری راهبردی با هدف روشنگری افکار عمومی جهان و جامعه بین المللی و نیز اعطای فرصت کافی به سایر طرف های برجام برای نمایش عملی حسن نیت خود.

ج؛ تصریح به عدم چشم پوشی از حقوق مصرح و بدیهی ملت ایران در ازای عمل به تعهدات و تکالیف برجامی.

د؛ تاکید بر اینکه نه آغازگر نقض برجام بوده ایم و نه آغازگر تقابل و درگیری خواهیم بود اما عزم ما در مقابله با نقض و زورگویی، راسخ و خلل ناپذیر است.

ه؛ تاکید بر اینکه در یک توافق چندجانبه بین المللی باید تمامی طرف ها مسئولیت بپذیرند و هزینه کنند و طبعا از منافع آن بهره ببرند و جمهوری اسلامی هرگز نمی پذیرد که دیگران

هزینه های خود را از جیب ملت ایران بپردازند.

و؛ تاکید و تصریح بر نقش سازنده، موثر و مستمر ایران در مبارزه با تروریسم، جرائم سازمان یافته، قاچاق مواد مخدر و پدیده مهاجرت و پرداخت هزینه های گران سنگ جانی و مالی در این زمینه. اروپاییان از این اقدامات ایران بهره های فراوان برده اند؛ بدون آنکه هزینه ای بپردازند یا قدر آن را بشناسند. تاکید بر این محور که برجام نیاز به جراحی دارد، علاقه ایران به جلوگیری از ازهم پاشیدگی نظام برجام را نشان می دهد، با این ابزار که ضمن مقابله با زورگویی رژیم آمریکا و یک جانبه گرایی آنها، دقیقا در راستای تقویت دیپلماسی چندجانبه و پیشگیری از تضعیف یا فروپاشی قواعد متعارف حقوقی و بین المللی عمل می کند. این تلاش ایران گام مهمی در جهت نجات و احیای برجام است. یک توافق چندجانبه نمی تواند بدون مسئولیت پذیری همه طرف ها و با بی علاقگی برخی اعضای برجام برای پرداخت هزینه های لازم و بهره برداری یک سویه از آن، دوام و استمرار داشته باشد. این اقدام جمهوری اسلامی در حقیقت تلنگری البته کوچک، به سایر طرف هاست تا مسئولیت خود را بشناسند و تعهدات خود را اجرا کنند. ایران نهایت صبر و خویشتن داری را از خود نشان داده و اکنون به این اجماع و اتفاق نظر رسیده است که ادامه مسیر به این سبک و رویه چیزی جز ضرر و زیان در ابعاد مختلف برای منافع ملی ایران ندارد. از طرفی دیگر فرصت دوماهه علاوه بر فرصت یک ساله ای که طرف اروپایی داشته، فرصت مغتنمی است تا بتوانند مواضع اعلامی مثبت خود را به اقدامات اجرائی ملموس ترجمه و تبدیل کنند. طبیعی است اگر طرف مقابل بر رویه غلط گذشته خود اصرار بورزد که امیدواریم چنین نباشد، ایران نیز بر رویه صحیح کنونی خویش باقی خواهد ماند. اروپا و سایر طرف های برجام باید متوجه این نکته مهم و اساسی باشند که برای نظام جمهوری اسلامی، دولت و ملت ایران، پذیرفتنی نیست که در یک توافق بین المللی، از یک سو تنها طرف

صد در صد متعهد و پایبند به تکالیف خود باشند و از سوی دیگر از حقوق و منافع طبیعی آن توافق محروم شوند و هم زمان، شاهد افزایش و تنوع فشارها بر مردم کشورمان باشند. اروپا اگر واقع گرا و هوشیار باشد، باید این اقدام ایران را در جهت احیا و نجات برجام تلقی کند و برخلاف گذشته، حداکثر استفاده را از این فرصت 60روزه به عمل آورد. حفظ این توافق بین المللی که پشتوانه قطع نامه شورای امنیت را دارد، زمینه اعتمادافزایی و رونق همکاری های مشترک را فراهم می کند؛ امری که برای اروپا دور از دسترس نیست.