تا وقتی مرغابی زیاده خواه را ندیده بودم، فکر می کردم فقط انسان ها بی دلیل و بی جهت پی مال دنیا هستند. مالی که وقت ترک دنیا برای دیگران می گذارند و می روند. البته مرغابی مورد نظرم پی پول جمع کردن نبود. در حد دنیای خودش زیاده خواه بود. دنیایی که ته ته اش به چند شالیزار، خانه صاحبش و غذایی که پیدا می کرد، ختم می شد. سر همین غذا دادن هم با او آشنا شدیم. وقتی من و همراهانم فهمیدیم، خورده نان های ته سفره و غذاهای برنجی می تواند آنها را دورمان جمع کند و فضای جذاب بسازد، چند روزی که شمال بودیم یکی از تفریحات ثابت ما غذا دادن به مرغابی ها بود. توی هم غذا دادن ها بود که یک روز مرغابی زیاده خواه را شناختیم.