بی تردید، هیچ دولتی در آمریکا هرگز به طور رسمی به اصطلاح «دکترین برژنف» را نپذیرفت؛ دکترینی که به واسطه آن مسکو «حق» استفاده از قدرت نظامی برای حفظ نظم را برای خود قائل بود یعنی وفاداری در هریک از کشورهای اقماری در اروپای شرقی. همزمان، وقتی طغیان های سیاسی داخلی علیه حکومت های حامی شوروی در مجارستان در 1956، چکسلواکی در 1968 و لهستان در 1970 رخ داد، ایالات متحده به شکل معنی داری به نمایندگی از کسانی که می کوشیدند خود را از زیر حاکمیت حکومت های مدافع شوروی رهایی بخشند مداخله ای نکرد. این به آن معنی نیست که هر دو کشور آنچه در داخل کشور دیگر می گذشت را نادیده بگیرند.