یکی از چهره های تاثیرگذار در موسیقی ایرانی به ویژه در ساز سنتور و آهنگسازی برای این ساز، بدون تردید استاد فقید پرویز مشکاتیان است که به درستی می توان ایشان را شاعر سنتور نام نهاد. من بسیار خرسندم که سال ها پیش بر اثر یک اتفاق دیدار در مشهد با استاد مشکاتیان به طور حضوری آشنا شدم.

پس از مدتی ایشان بنده را به گروه عارف دعوت کردم و تا زمان حیات او در کنارش بودم و به عنوان سولیست گروه عارف در کنار این استاد بزرگ ایفای نقش کردم. در این سال های بودن در کنار ایشان، ویژگی هایی را دیدم که می توانم بگویم کمتر هنرمندی را می توان یافت که دارای چنین ویژگی هایی باشد. تسلط ایشان به ریتم، درک عمیق و ظریف پیچیدگی های ردیف موسیقی ایرانی، خلاقیت و آمادگی استثنایی دست و پنجه به گونه ای که حتی بعد از مدت زیادی ساز نزدن به مجرد آنکه دست به ساز می زد مانند کسی بود که ساعت ها تمرین کرده است. تمام اینها در کنار تسلط استثنایی ایشان به شعر و ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران، عشق به ایران و در کنار آن نبوغ آهنگسازی و درک هنری و زیبایی شناسی، از ایشان چهره ای ساخت که گمان نمی کنم به این زودی ها در عرصه موسیقی ایران تکرار شود و شاید اصلا باید گفت تکرار نشدنی بود.

جالب اینجاست که بعد از حبیب سماعی تنها کسی که سنتور را خیلی گسترش داد و شاگردان بسیاری به سبک او تا سی می کردند، استاد بزرگ موسیقی، استاد فرامرز پایور بود اما استاد مشکاتیان شیوه و سبک ویژه خود را در جمله پردازی و آهنگ سازی و نواختن سنتور داشتند. استاد پایور با تمام سخت گیری که داشتند به مشکاتیان احترام خاصی می گذاشتند و به ایشان علاقه مند بودند.

آثاری که مشکاتیان در طول دوره فعالیت هنری خویش ساخته، همگی الهام بخش هنرمندان زمان خود شده است. چه نوازندگان سنتور و چه دیگر آهنگسازان. بسیاری از او الگو برداری کردند و خیلی از آهنگ هایی که می شنویم که دیگر نوازندگان سنتور می نوازند الگو برداری شده از آثار مشکاتیان بزرگ است.

من تولد این مرد بزرگ را به جامعه هنری ایران فرخ باد می گویم.