ما بی تو تا دنیاست، دنیایی نداریم

چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم

ای سایه سار ظهر گرم بی ترحم!

جز سایه دستان تو، جایی نداریم

تو آبروی خاکی و حیثیت آب

دریا تویی، ما جز تو دریایی نداریم

وقتی عطش می بارد از ابر سترون

جز نام آبی تو، آوایی نداریم

شمشیرها را گو ببارند از سر بغض

از عشق، ما جز این تمنایی نداریم!

دل تنگی مرا به تماشا گذاشته است

اشکی که روی گونه من پا گذاشته است

همزاد با تمامی تنهایی من است

مردی که سر به دامن صحرا گذاشته است

این کیست اینکه غربت چشمان خویش را

در کوله بار خستگی ام جا گذاشته است

این کیست اینکه این همه دل های تشنه را

در خشک سال عاطفه تنها گذاشته است

خورشید چشم اوست که هر روز هفته را

چشم انتظار مشرق فردا گذاشته است

فکری برای وضع بد این گدا کنید

باشد قبول من بدم اما دعا کنید

هر کار می کنم دلم احیا نمی شود

قرآن به نیت من بیچاره وا کنید

بی دردی است درد من در به در شده

بر درد عشق جان مرا مبتلا کنید

برگشته ام به سوی شما ایها العزیز

در خیمه گاه خویش مرا نیز جا کنید

بی التفات دوست تقلا چه فایده؟

قدری به دست و پا زدنم اعتنا کنید

در پشت خانه تو نشستن مرا بس است

اصلا که گفته حاجت من را روا کنید؟!

ما را در آورده از پا، این درد چشم انتظاری

تا کی جدایی و دوری؟ تا کی دل و بی قراری؟

این خانه ها بی حضورت، زندان زجر و شکنجه ست

شوقی به خواندن ندارد، در این قفس ها، قناری

ای عید جمعه، ز هجرت، روز عزای عمومی

ای چشم ها در فراقت، از اشک، چون رود جاری

در بوته امتحانت، مثل طلا ذوب گشتیم

ممنون، دل سنگ ما را دادی چه نیکو عیاری

نه کوفی بی وفائیم، نه اهل مکر و ریاییم

ما بنده تحت امریم، تو صاحب الاختیاری

مالک نبودیم اگر نیست شور علی در سر ما

میثم نبودیم اگر نیست تقدیرمان سربداری

هر کس گدایت نباشد، فقر و فلاکت سزاش است

در چشم ما گنج قارون، بی توست عین نداری

از قول کعبه اجازه ست از تو بپرسم سوالی

کی دست پر مهر خود را بر شانه ام می گذاری؟

ساحل چشم من از شوق به دریا زده است

چشم بسته به سرش، موج تماشا زده است

جمعه را سرمه کشیدیم، مگر برگردی

با همان سیصد و فرسنگ نفر برگردی

زندگی نیست، ممات است تو را کم دارد

دیدنت ارزش آواره شدن هم دارد

از دل تنگ من، آیا خبری هم داری؟

آشنا، پشت سرت مختصری هم داری؟

منتی بر سر ما هم بگذاری، بد نیست

آه، کم چشم به راهم بگذاری، بد نیست

نکند منتظر مردن مایی، آقا؟

منتظرهات بمیرند، میایی آقا؟

به نظر می رسد این فاصله ها کم شدنی ست

غیر ممکن تر از این خواسته ها هم شدنی ست

دارد از جاده صدای جرسی می آید

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید

منجی ما به خداوند قسم آمدنی ست

یوسف گم شده، ای اهل حرم! آمدنی ست

هزار چشم به راه سوار می گرید

زمین، زمان ز تب انتظار می گرید

بیا بیا چو نسیمی ز دشت ها بگذر

که لاله هر طرفی داغدار می گرید

به اختیار سرودم غزل ولی دیدم

که چشم واژه چه بی اختیار می گرید

برای آمدنت عاشقان همه رفتند

بیا که بی تو زمان بی قرار می گرید

میان خطه گلگون ما چه روئیده ست

که چشم بهت افق سوگوار می گرید

نگاه ژرف کفن جامگان خطه عشق

به پاره های تن سربدار می گرید

به چشم بدرقه بنگر که غرق در بدرود

به راه قافله ای رهسپار می گرید

عروس ابر فلک در میان حجله باد

به سوگ لاله خونین تبار می گرید

بیا بیا که نگاه عمیق ناجی پیر

به دور دست ره انتظار می گرید