«عمری آب می خوری، نفس می کشی، راه می روی؛ انگار که تمامش بدیهی است. انگار همین طور است و باید باشد. اما زمانی می رسد که می دانی این آخرین قطره های آب است و آن آخرین دم و آن یکی آخرین گام.» نفس خلاقیتی که محمود حسینی زاد در مجموعه هشت داستانی «سیاهی چسبناک شب» دارد، نوشتن از همین آخرین هاست. جسارت او در انتخاب موضوعات داستانی، مانند ایستادن در جلوی آتش است؛ چاره نیست، مرهم هم نیست، فقط بیان روایتی ا ست غریب و متفاوت از آنچه تاکنون از کنارش به سادگی می گذشته ایم. خواننده در هر داستان با سنت شکنی جدیدی از سوی نویسنده مواجه است که فرم تازه ای را به لحاظ محتوا و ساختار معرفی می کند. در داستان اول