این یکی از بزرگ ترین حسرت های کودکی من بود. اینکه دختردایی من کتاب هایش را می آورد و با امضای اول کتاب به ما پز می داد. دایی من با آقای نویسنده همکار بود و آن طور که بعدها فهمیدم، نه فقط همکار، که در محل کار در یک اتاق بودند. به همین خاطر بود که صفحه اول همه سری کتاب های «قصه های مجید» دختردایی، امضای «عموهوشنگ مرادی کرمانی» هم بود. خب این «قصه های مجید» هم برای ما کتاب محبوبی بود. هم متن شان ساده بود و هم از چیزهایی می گفت که همین دور و بر خودمان بودند؛ چیزهایی مثل درس و مشق و امتحان و ترس از معلم و ماجراهای یکی مثل خود ما که اسمش مجید بود و مثل خود ما حسرت های کوچک داشت. خیلی سال بعد ماجرای