سه چهار ساعت قبل از نوشتن این یادداشت با دوستی قرار داشتم. از خدا و سردبیر و امور اداری که پنهان نیست، از شما چه پنهان امروز یک ساعت و نیم دیر آمدم روزنامه، عرض می کردم جایی حوالی بلوار کشاورز و میدان فلسطین قرار داشتیم. نمی دانم یک هو چه اتفاقی افتاد که ناخودآگاه گوشه پیاده رو بوته بلند و متواضع توتی را دیدم که چتر بر آسفالت تف زده خیابان انداخته بود و گردالی هایی سرخ و سیاه مثل گل سر های با نمک لابه لای شاخه هایش دلبری می کردند. اولش رویم نشد، دورم را پاییدم و بالاخره دست فواره خواهش شد، یک دانه سیاه ترینش را چشمم انتخاب کرد و چیدمش و در دهانم گذاشتم... آب شد وا رفت، توت و خاطره توت خوری های کودکی عین قطره جوهر خودنویس که توی لیوان آب می افتد و کم کم می رقصد و تمام حجم لیوان را می گیرد، رقصید و تمام ذهنم را درگیر کرد.