«کوچه مرجانی ها»ی سپیده ابرآویز را می توان در بدنه ادبیات داستانی امروز ایران به تحلیل نشست؛ رمانی کوتاه یا در واقع داستانی بلند که از جریان رسمی داستان نویسی امروز فاصله ای جدی نمی گیرد، اما تلاش می کند شگردهای کمتر استفاده شده ای را برای روایتگری به کار ببرد.

ماجرا از زبان راوی روایت می شود، بنابراین ما با زاویه دید اول شخص روبه روییم؛ شیوه ای از روایتگری که بارها امتحان شده و از همین رو اتخاذ آن می تواند دو خروجی و نتیجه برای نویسنده دربرداشته باشد؛ نخست این که استفاده از شیوه ای آشنا در زاویه دید از همان ابتدا همدلی مخاطبش را به همراه داشته باشد، به ویژه آن که از زوایه اول شخص است