خروج کلمه از چرخه اعتماد به خود، مرگ عبارت را تضمین می کند. مرگ عبارت به اضمحلال متن منجر می شود و این پایان ابتلای نوشتن است. مزمن شدن هراس قلم از عاقبت کار خویش به تکوین فروپاشی آفرینش فردی یاری می رساند؛ یعنی واویلا ای واژه! این بیماری نومیدوار، یک کفه از ترازوی خلاقیت و انگیزه و امید است، کفه دیگر این داستان پر از اشک و خون، چشم های بی اسفندیار هر خردمندی را به خاکستر می کشاند و آن اضمحلال عادت به مطالعه است. عادت مردم، عادت ملی و عادت عمومی به لذت مطالعه، از دوره نیم جان خود، خالصا تسلیم بستر مرگ شده است. سلسله کتاب سقوط کرده است. این درد شاید هنوز به دامن کلام بعضی دانایان نرسیده باشد