مصاحبه «بیل اوریلی» مجری شبکه خبری فاکس نیوز با ترامپ، همزمان با مسابقات سالانه قهرمانی لیگ فوتبال ملی (امریکا) پخش شد و من موفق به دیدن آن نشدم اما بعدها نقدهای زیادی را درباره آن شنیدم. اوریلی در طول مصاحبه رئیس جمهوری ترامپ را تحت فشار قرار داده بود که آیا «احترامی» برای «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه قائل است؟ ترامپ گفت: «من به او احترام می گذارم. همان طور که به افراد زیاد دیگری احترام می گذارم. اما این بدان معنا نیست که من با او کنار می آیم.» اوریلی گفت: «اما او آدمکش است. پوتین قاتل است.» ترامپ پاسخ داد: «خیلی ها آدمکش هستند. تعداد آنها کم نیست. نظر شما چیست؟ آیا به نظر شما کشور ما هیچ گناهی مرتکب نشده است؟» پاسخ ترامپ که به نظر می رسید حکومت بی رحم پوتین را با دموکراسی امریکا برابر می کرد، باعث انتقاد همه جناح ها شد. همچنین بر آنچه که درباره رابطه بسیار نزدیک ترامپ با دولت روسیه گفته می شد، صحه گذاشت و این رویکردی عجیب از سوی ترامپ بود که قابل ستودن نبود. من اغلب به این فکر می کردم که چرا با وجود فرصت های بی شمار برای محکوم کردن تهاجم های حکومت روسیه علیه همسایگانش و سرکوب- و حتی قتل- شهروندان خود، ترامپ حتی از بیان حقایق محض هم خودداری می کند. شاید این صرفا ساز مخالف زدن از طرف رئیس جمهوری بود یا شاید مساله پیچیده تر از آن بود که بتوان دوپهلوگویی های پیوسته او و استدلال هایش در حمایت از ولادیمیر پوتین را توجیه کرد. با این حال به نظر من عجیب بود. شاید یک منطق ژئوپلتیکی وجود داشت که اجازه نمی داد او در مواضع علنی و آشکار، رفتار ناخوشایند یک دولت خارجی را درخصوص مسائل داخلی اش محکوم کند. اما چهار هفته پیش در برج ترامپ، وقتی که روسای جامعه اطلاعاتی تلاش کردند او را درباره دخالت روسیه برای نابود کردن دموکراسی ما توجیه کنند و گفتند که روسیه تلاش کرده است توازن انتخابات ما را برهم بزند، رئیس جمهوری ظاهرا نگران نشده بود. او حتی پشت درهای بسته واکنشی درباره رفتارهای روسیه نشان نداد. او به این موضوع فکر نمی کرد که دشمن ما به عنوان گام بعدی چه خواهد کرد.