افتتاحیه آرام و از سر حوصله نمایش «چیزهای سرد» یادآور آن دست بازنمایی هایی است که ملال خانواده ایرانی این سال ها را تعین بخشیده. همان ژست های مالوف و بدون اغراق بدن هایی غرق در روال عادی زندگی. اما جلوتر که می رویم و حضور تمامی اعضای خانواده را در یک چشم انداز مشترک به تماشا می نشینیم، این سردی و فقدان رابطه، تذکار می دهد که گویا منطق دیگری بر این فضا مستولی است. یک تمهید خلاقانه برای حضور تمامی اعضای خانواده در یک مکان، اما نه الزاما در یک زمان واحد. بنابراین با فضایی روبه رو هستیم که مکان در آن ثابت، اما زمان ها با یکدیگر اختلاف فاز دارند. آدم ها وارد می شوند، به کاری مشغول شده و در نهایت