یقین دارم برنامه های شبکه های ماهواره ای بسیار منحرف کننده است ولی آنان به واسطه رنگ و لعاب و زیباشناسی تصویری به دنبال فریب بیننده اند و گهگاه موفق هم می شوند و برای مقابله با این پدیده مخرب، تلویزیون ما باید کمی سختگیری ها را کم کند.

محدودیت های زیاد، آن هم در این عصر فناوری، عموما جواب معکوس می دهد، بنابراین لازم است که سریال های ما به واقعیت جامعه نزدیک تر شود. نباید خلاف مکنونات بینندگان حرکت کرد که بیننده هم تحریک شود به سراغ رسانه های جایگزین برود.

اگر مخاطب داستان عاشقانه می خواهد کمک کنیم که داستان های اخلاقی عاشقانه تولید شود و اگر مخاطب دنبال رنگ و لعاب است سعی کنیم مخاطب را با تنوع لوکیشن و پیدا کردن لوکیشن های دیده نشده در جای جای ایران جلب کنیم.

مردم همیشه کمدی و ملودرام را دوست دارند.

یک سریال ملودرام خوب که دارای رنگ و لعاب بصری خوب و مایه های عاشقانه منطبق با اخلاقیات باشد قطعا در سراسر ایران مخاطب پیدا می کند و شاید بتواند حتی در خارج از مرزهای ایران نیز مورد توجه قرار گیرد. عین این اتفاق درباره کمدی هایمان هم جواب می دهد یعنی اگر کمدی خوب و داستان پردازانه بسازیم حتما مخاطب خواهیم داشت.

بسیار مهم است که کاراکترهای سریال ها، واقعی تر از الگوهای کلیشه ای به نظر بیایند و به زندگی واقعی مردم جامعه نزدیک تر باشند. مردم داستان های پرکشمکش را دوست دارند اگر آنها را به آرامش برساند. اگر سریال غمگینی هم ساخته می شود باید توام با عشق و فضاسازی بصری ایده آل باشد تا بتواند مخاطب را مجذوب و پیگیر سازد. بحق باید گفت در دو سه سال اخیر، تلویزیون یک تکانی خورده و کمی بهتر عمل کرده است. مثلا سریال «لحظه گرگ ومیش» یا «برادرجان» ورای پاره ای کمبودها خیلی خوب توانستند مخاطب را

جذب کنند.

ما هم همین را می خواهیم، دوست داریم آن قدر برنامه های تلویزیون خودمان خوب باشد که دیگر کسی سراغ ماهواره نرود.

تنها چیزی که می توانم بگویم این است که با توجه به هجوم و حمله این شبکه های ماهواره ای مخرب و فریبکار، رسانه باید در داستان پردازی با توجه به محیط واقعی جامعه، حرکت کند و نیازهای بصری مخاطب را با به تصویر کشیدن داستان در مناطق زیبا و دیده نشده ایران برآورده کند.