آرشیو پنج‌شنبه ۲۳ خرداد ۱۳۹۸، شماره ۷۰۸۱
جهان
۱۳
همسایگان

دردهای بیماران افغان پشت مرز پاکستان

گروه جهان : احاطه شده در میان حصارهای آهنی، بدون هیچ سرپناهی که در شرایط باد و باران محافظی محسوب شود، صدها بیمار افغانستانی روزها و شب‎ها در خارج از ساختمان سفارت پاکستان چشم‎انتظار صدور ویزایشان هستند.

عبدل آجان که اولین نفر در صف است، به حفاظ سفارت تکیه داده و سعی می‎کند با گوشه شال مندرسی که به دور گردنش آویخته از ورود بوی نامطبوع انبوه زباله‎ها جلوگیری کند. صورت ضعیف و رنگ‎پریده‎اش حدود 70 سال را نشان می‎دهد، دستانش را دور دستگیره در آویزان کرده تا انگشت‎های لرزان و کم‎جانش حائل بدنش شود. آجان سه روز است که با همین اوضاع پشت در سفارتخانه نشسته تا شاید بتواند برای درمان، خود را به بیمارستانی در پاکستان برساند. خود می‎گوید: «ان شاءالله فردا قرار است با کارمندان سفارت دیدار کنم تا ویزایم را بگیرم». با چشمان کم‎بینایش که به سختی باز نگه داشته می‎گوید: «مدتی است که ناخوشم. به سختی می‎توانم غذا بخورم و همیشه درد دارم اما دکترها نمی‎دانند دردم چیست. به خاطر همین می‎خواهم بروم پاکستان. می‎گویند آنجا دکترهایی حاذق دارد شاید بتوانند درد مرا تشخیص بدهند».

به گزارش گاردین، سیستم بهداشتی و درمانی در افغانستان کهنه و ناکارآمد است. دولت تنها 3 درصد از بودجه خود را صرف آن می‎کند؛ یعنی سهم هر نفر از 37 میلیون شهروند این کشور در سال تنها 5 دلار است. دکتر وحید میار سخنگوی وزارت بهداشت این کشور می‎گوید: «مشکل اصلی ما امنیت است. بیشتر بودجه دولت صرف تامین آن می‎شود». این به معنای آن است که بیش از 70 درصد از هزینه‎های درمانی افغانستان از جیب خود مردم پرداخت می‎شود. روند توسعه سیستم بهداشتی و درمانی این کشور آرام است. سازمان ملل در تازه‎ترین گزارش خود اعلام کرد که سال گذشته بیش از سه هزار مرکز درمانی در افغانستان افتتاح شد و به این صورت امکانات بهداشتی 87 درصد از جمعیت این کشور تامین شده است. اما کیفیت و تجهیزات این مراکز پایین است و بسیاری از شهروندان افغانستان مانند عبدل آجان به درستی مورد تشخیص و درمان بیماری‎شان قرار نمی‎گیرند.