دردهای بیماران افغان پشت مرز پاکستان
گروه جهان : احاطه شده در میان حصارهای آهنی، بدون هیچ سرپناهی که در شرایط باد و باران محافظی محسوب شود، صدها بیمار افغانستانی روزها و شبها در خارج از ساختمان سفارت پاکستان چشمانتظار صدور ویزایشان هستند.
عبدل آجان که اولین نفر در صف است، به حفاظ سفارت تکیه داده و سعی میکند با گوشه شال مندرسی که به دور گردنش آویخته از ورود بوی نامطبوع انبوه زبالهها جلوگیری کند. صورت ضعیف و رنگپریدهاش حدود 70 سال را نشان میدهد، دستانش را دور دستگیره در آویزان کرده تا انگشتهای لرزان و کمجانش حائل بدنش شود. آجان سه روز است که با همین اوضاع پشت در سفارتخانه نشسته تا شاید بتواند برای درمان، خود را به بیمارستانی در پاکستان برساند. خود میگوید: «ان شاءالله فردا قرار است با کارمندان سفارت دیدار کنم تا ویزایم را بگیرم». با چشمان کمبینایش که به سختی باز نگه داشته میگوید: «مدتی است که ناخوشم. به سختی میتوانم غذا بخورم و همیشه درد دارم اما دکترها نمیدانند دردم چیست. به خاطر همین میخواهم بروم پاکستان. میگویند آنجا دکترهایی حاذق دارد شاید بتوانند درد مرا تشخیص بدهند».
به گزارش گاردین، سیستم بهداشتی و درمانی در افغانستان کهنه و ناکارآمد است. دولت تنها 3 درصد از بودجه خود را صرف آن میکند؛ یعنی سهم هر نفر از 37 میلیون شهروند این کشور در سال تنها 5 دلار است. دکتر وحید میار سخنگوی وزارت بهداشت این کشور میگوید: «مشکل اصلی ما امنیت است. بیشتر بودجه دولت صرف تامین آن میشود». این به معنای آن است که بیش از 70 درصد از هزینههای درمانی افغانستان از جیب خود مردم پرداخت میشود. روند توسعه سیستم بهداشتی و درمانی این کشور آرام است. سازمان ملل در تازهترین گزارش خود اعلام کرد که سال گذشته بیش از سه هزار مرکز درمانی در افغانستان افتتاح شد و به این صورت امکانات بهداشتی 87 درصد از جمعیت این کشور تامین شده است. اما کیفیت و تجهیزات این مراکز پایین است و بسیاری از شهروندان افغانستان مانند عبدل آجان به درستی مورد تشخیص و درمان بیماریشان قرار نمیگیرند.