اثر آنزیم های پکتیناز، سلولاز و همی سلولاز بر عملکرد و قابلیت هضم جیره ی غذایی در جوجه های گوشتی

هدف از اجرای این پژوهش بررسی تاثیر آنزیم های پکتیناز، سلولاز و همی سلولاز بر عملکرد و قابلیت هضم خوراک جوجه های گوشتی بود و بدین منظور آزمایشی با استفاده از 150 قطعه جوجه گوشتی نر و ماده ی سویه ی آرین که از سن 1 تا 15 روزگی با جیره ی استاندارد بر مبنای جداول NRC (1994) مطابق با احتیاجات دوره ی آغازین تغذیه می شدند، انجام شد. آنزیم ها از سن 15 تا 35 روزگی به مدت 3 هفته در جیره های غذایی استفاده گردید. (چون مصرف خوراک در هفته ی آخر بالاست، لذا استفاده از آنزیم توجیه اقتصادی ندارد). تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار1) شاهد (جیره ی پایه)، 2) جیره ی پایه به همراه آنزیم پکتیناز، 3) جیره ی پایه به همراه سلولاز 4) جیره ی پایه به همراه پکتیناز+ سلولاز، 5) جیره ی پایه به همراه پکتیناز+ همی سلولاز و 6) جیره ی پایه به همراه پکتیناز+ سلولاز+ همی سلولاز، بود. مقادیر آنزیم های سلولاز، همی سلولاز و پکتیناز به ترتیب: 33/0، 2 و 2 واحد/گرم غذا بود. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار و 5 تکرار (5 جوجه در هر تکرار) انجام شد. نتایج نشان داد که تیمارهای آزمایشی که خوراک حاوی مخلوطی از سه آنزیم پکتیناز، سلولاز و همی سلولاز دریافت کردند، بیشترین افزایش وزن روزانه، بهترین ضریب تبدیل غذایی، نشان دادند (05/0P). بیشترین قابلیت هضم مربوط به تیماری است که جیره ی غذایی حاوی مخلوطی از هر سه آنزیم را مصرف کرده بودند. این گروه آزمایشی باعث 54/6 درصد افزایش در قابلیت هضم ماده ی آلی و 18/7 درصد در قابلیت هضم انرژی نسبت به گروه شاهد گردید (05/0>P). بیشترین اثر تیمارهای آزمایشی بر روی قابلیت هضم پروتئین خام مربوط به گروهی است که در جیره ی غذایی خود هر سه آنزیم را دریافت کرده بودند (05/0>P). نتیجه گیری کلی اینکه، استفاده از مخلوط آنزیم های پکتیناز، سلولاز و همی سلولاز در جیره های متداول ذرت- کنجاله ی سویای جوجه های گوشتی، قابلیت هضم و پتانسیل استفاده از مواد مغذی و در نتیجه عملکرد آنها را افزایش می دهد.