بررسی خود همبستگی فضایی انتشار گاز دی اکسید کربن از طریق سرریز فضایی حکمرانی خوب در کشورهای منطقه منا

خودهمبستگی فضایی پدیده ای شناخته شده در مطالعات زیست محیطی است که مفهوم آن بر اساس ارتباط فضایی ویژگی های زیست محیطی واحد های مختلف جغرافیایی شکل می گیرد. برای توجیه و تفسیر پدیده خودهمبستگی فضایی پدیده های زیست محیطی، سازوکار های متعددی پیشنهاد شده است. مقاله حاضر تلاش می کند تا سازوکاری جدید به سازوکار های فوق اضافه کند که در آن خودهمبستگی فضایی پدیده های زیست محیطی از طریق سرریز فضایی حکمرانی خوب میان کشورها محقق می شود. در سازوکار پیشنهادی، تغییر کیفیت نهادی یک کشور نه فقط بر کیفیت زیست محیطی آن کشور اثرگذار است، بلکه همزمان کیفیت نهادی کشورهای همسایه و از طریق آن، کیفیت زیست محیطی آنها را نیز متاثر می سازد. از این رو، سرریز حکمرانی خوب کشورهای همجوار عامل خودهمبستگی فضایی پدیده های زیست محیطی آنها خواهد شد. به منظور بررسی سازوکار پیشنهادی فوق، اثر سرریز فضایی حکمرانی خوب بر انتشار گاز دی اکسیدکربن در قالب مدل های اقتصادسنجی با داده های تلفیقی و ساختار فضایی در حوزه جغرافیایی کشورهای خاورمیانه و شمال افریقا (منا) و در بازه زمانی1990 تا 2007 مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان می دهند که افزایش و تعمیق حکمرانی خوب در کشورهای منطقه منا نه تنها به کاهش گاز دی اکسید کربن می انجامد، بلکه با تاثیر گذاری مثبت بر کیفیت نهادی کشورهای همسایه موجبات کاهش آلاینده های زیست محیطی و افزایش کیفیت زیست محیطی آنها را نیز فراهم می آورد.