پناهندگی سیاسی در دوره صفویه (مطالعه موردی: شاهزاده مراد عثمانی)

شکل گیری صفویان و مجاورت با امپراطوری عثمانی، مناسبات میان این دو دولت مقتدر را در آغاز قرن دهم اجتناب ناپذیر می کرد. اختلافات مذهبی باعث ایجاد تنش هایی بین آنها و طرفدران شان به ویژه در مناطق مرزی می گشت. با این وجود، حضور دولتی قدرتمند برای امپراطوری عثمانی، آن را از قدرت بی منازع منطقه خارج ساخته بود. یکی از مسائل مهم میان این دو دولت، پناهندگان سیاسی آنهاست. پناهندگان سیاسی آن دسته از افرادی را شامل می شدند که به دلایل سیاسی تحت پیگرد و تعقیب حکومت خود قرار گرفته بودند. درروزگاران پیشین، پناهنده ها بیشتر به افرادی اطلاق می شدند که به سطوح بالای حکومتی یا نظامی دریک کشور تعلق داشتند و گاهی مورد سوءظن حکمرانان قرار می گرفتند که ممکن بود زندگی آنها رادچار مخاطره کند. در این صورت آنها چاره ای جز آن نداشتند که به دولت های دیگر پناهنده شوند. همجواری قدرت ها در کنار یکدیگر این فرصت را به مدعیان و مخالفان سیاسی می داد که با بهره گیری از فضا و شرایط مساعد و در صورت امکان کمک و مساعدت حکومت دیگر، بتوانند ادعای تاج و تخت کرده و یا خود را از مرگ نجات دهند. همزمان با روی کار آمدن شاه اسماعیل صفوی و تثبیت پایه های قدرت وی، در عثمانی نیز اختلافات جانشینی بین پسران شاه بالاگرفت و یکی از برادران پس از اینکه در داخل کشور راه به جایی نبرد، به دربار صفویان روی آورد. مسائل مربوط به پناهندگی شاهزاده مراد عثمانی و توجه به ایران و پی آمدهای آن از جمله مباحث قابل طرح در این تحقیق است؛ موضوعی که موجب گشودن فصلی نو در مناسبات سیاسی و روابط دیپلماتیک دو دولت گردید.