مدیریت دانش، ویژگی سازمان های یادگیرنده

دانش، موتور محرکه توسعه داناییمحور بوده و توجه به آن، نقش فزاینده ای در رشد سازمان ها و جوامع خواهد داشت. برای ارائه تصویری از سازمان ها و جوامعی که بیشترین استفاده و بهره را از دانش در چرخه کامل آن می برند، از اصطلاحات سازمان فراگیر (یادگیرنده) و در مقیاس بزرگ تر، جامعه فراگیر و ملت فراگیر استفاده می شود. نظریه سازمان یادگیرنده در خصوص طراحی و مدیریت سازمان ها برای بقاء در دنیای به شدت در حال تغییر، ایده هایی ارائه می دهد که توانایی یادگیری و انطباق را ضرورتی اجتناب ناپذیر برای موفقیت سازمان ها می داند.
آفرینندگی و کسب دانش به تنهایی برای آنکه سازمانی یادگیرنده قلمداد شود، کافی نیست؛ بلکه باید بتوان آن دانش را در رفتارها و عملکردهایش به کار گیرد و بهبود و اصلاح فعالیت هایش را به کمک آنها میسر سازد. دارایی های دانشی سازمان باید مدیریت شود تا سازمان یک سازمان دانش محور گردد و اعضای آن سازمان بتوانند دانش را کسب، تسهیم و تولید کنند که این مستلزم طراحی مدیریتی به نام مدیریت دانش می باشد.