درآمدی بر استفاده از روش های «معناشناسی» در مطالعات قرآنی

منبع لایزال قرآن دارای سطوح و لایه های متنوع عرضی و طولی است. معارف اسلامی همواره بر بهره گیری از همه سطوح و لایه های معنایی قرآن تاکید دارد. در هر دوره ابزار و وسایلی در دست دانشمندان و پژوهشگران مطالعات قرآنی وجود داشته است که با کمک آن فضا های جدیدی کشف و استخراج می شده اند.
دوره معاصر با آغاز روش های نقد ادبی، زبان شناسی و معنا شناسی، ابزارهاییجدید، متفاوت، باکاربری های نو در اکتشاف گوهرهای دریای بی کران قرآن فراروی ما قرارگرفته است. هرچند نشانه شناسی، روش های مطالعات تاریخی، روش های مطالعه و پژوهش های جدید و بسیاری دیگر از این ابزار در ادامه دوره معاصرکشف و مورد استفاده قرارگرفته اند از این میان معنا شناسی جایگاهی خاص دارد و شاید بیش از همه به کار مطالعات قرآنی بیاید، اما آنچه مهم است متناسب سازی و بومی سازی این روش ها با مطالعات قرآنی و فرهنگی اسلامی است.
این پژوهش تلاشی است برای معرفی و دست یابی به چگونگی استفاده از این روش ها در حوزه تخصصی معناشناسی با معرفی معنا شناسی مکتب بن، معنا شناسی شناختی، معنا شناسی لایه ای و معنا شناسی فلسفی درمطالعات قرآنی.