خودکارآمدی عمومی زنان مراقب عضو خانواده سالمند مبتلا به آلزایمر

مراقبان سالمندان مبتلا به آلزایمر و به ویژه زنان مراقب با تنش ها و چالش های متعددی در زندگی مواجه هستند و ارایه مراقبت به موازات ایفای سایر نقش ها، این گروه از مراقبان را در معرض خطر مشکلات جسمی و روانی قرار می دهد. این در حالی است که خودکارآمدی در توانمندی افراد در سازش با موقعیت های تنش زا و وظایف پرچالش، نقش به سزایی ایفا می کند. بر این اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان خودکارآمدی عمومی زنان مراقب عضو خانواده سالمند مبتلا به آلزایمر صورت گرفته است.
این پژوهش مقطعی و از نوع توصیفی-تحلیلی است که در آن 112 نفر از زنان مراقب عضو خانواده سالمند مبتلا به آلزایمر مراجعه کننده به انجمن آلزایمر ایران با روش نمونه گیری در دسترس جهت شرکت در مطالعه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از فرم مشخصات فردی و مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE-10) جمع آوری شد و از روش های آماری توصیفی و استنباطی (شامل آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس، شفه) جهت تحلیل داده ها استفاده گردید.
میانگین خودکارآمدی عمومی زنان مراقب 24/28 با انحراف معیار 34/6 بود و خودکارآمدی عمومی درصد قابل توجهی از آنان کم تر از حد مطلوب بود (2/65%). خودکارآمدی عمومی ارتباط معنادار با سطح تحصیلات و وضعیت اقتصادی داشت (05/0p<)، در حالی که ارتباط معناداری بین خودکارآمدی عمومی و سایر متغیرهای فردی شامل سن، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال و طول مدت مراقبت از بیمار مشاهده نشد.
با توجه به یافته های به دست آمده، خودکارآمدی عمومی درصد قابل توجهی از زنان مورد مطالعه کم تر از حد مطلوب می باشد. ارتقای خودکارآمدی عمومی می تواند منجر به سازگاری بهتر مراقبان با چالش های در پیش روی زندگی و کاهش پیامدهای منفی ناشی از مراقبت گردد از این رو نتایج این مطالعه می تواند مبنایی جهت طراحی و اجرای مداخلات آموزشی و حمایتی با هدف ارتقای خودکارآمدی عمومی به ویژه در گروه مراقبان با تحصیلات و وضعیت اقتصادی پایین تر قرار گیرد.