پیشنهاد سازوکاری برای رفع ابهام معماران منظر و طراحان شهری در حوزه های مشترک

طراحی شهری و معماری منظر به مثابه دو شاخه مستقل از دانشهای معماری و شهرسازی در طی قرن پیشین و عمدتا به دلیل اهمیت یافتن مسئله کیفیت عرصه های همگانی و عمومی شهرها و حوزه های پیرامونی آنان مطرح شده است. امروزه گسترش مفاهیم و مبانی نظری رشته های طراحی شهری و معماری منظر و همپوشانی آنها در فرایند ارتقای کیفیت عرصه های عمومی شهری و منطقهای از تئوری تا عمل، بر میزان سردرگمی و ابهام نقش و حیطه های فعالیتی، میان این دو افزوده است.
گسترش حیطه های فعالیتی، تداخل حوزه های کاری و وجود ابهام در نقش و جایگاه هریک از رشته های طراحی شهری و معماری منظر در طراحی محیطهای بیرونی، آینده این رشته ها را با سوال اساسی زیر مواجه ساخته است: «چرا معماران منظر و طراحان شهری در طراحی محیطهای بیرونی، با ابهام در نقش و حوزه وظایف در قبال یکدیگر مواجه شده اند و اصولا چه راه حلهایی برای برون رفت از این مشکل وجود دارد؟» بررسی تطبیقی- تحلیلی سوابق موضوع حاکی از آن است که صاحبنظران عمده دلایل تداخل و ابهام نقش میان حرفهمندان را در قالب دسته های «اشتراکات فراوان نظری و عملی»، «رویکردهای میانی دو رشته»و «گسترش حیطه و نوع فعالیتهای دو رشته» عنوان کردهاند. از طرفی تحلیل محتوای ادبیات موضوع در خصوص رفع و پر نمودن خلا دانشی –حرفهای میان دو رشته معماری منظر و طراحی شهری به استنتاج یکسری مولفه ها و راهبردهای کلی شامل: «همکاری و تعامل دو رشته»، «محتواهای آموزشی مشترک»، «تعیین نقشهای حرفهای ضابطهمند» و«ایجاد رشته یا رویکرد میان رشتهای جدید» می انجامد.