رابطه تامین اجتماعی با توسعه اقتصادی- اجتماعی در ایران

داعیه نئولیبرال ها در باب ضرورت عقب نشینی و کاهش هزینه های های تامین اجتماعی، اساسا بر این استدلال متکی است که در شرایط حاضر که نظام دنیا هر چه بیش تر رو به جهانی شدن می رود، چنین هزینه هایی برای وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشورها زیانبار است و کاهش هزینه های تامین اجتماعی و عقب نشینی از دولت رفاه، ضرورتی است که شرط لازم، هرچند ناکافی، برای توسعه هر کشور است. این دیدگاه، با دیدگاه کلاسیک ها (طرفداران دولت رفاه) که معتقدند هزینه های تامین اجتماعی شرط لازم برای بهبود وضع رفاهی مردم و توزیع عادلانه درآمد است تضاد کامل دارد. این تحقیق به بررسی و آزمون این دو نظریه رقیب در ایران می پردازد.
به منظور بررسی رابطه توسعه اقتصادی اجتماعی با تامین اجتماعی در ایران و آزمون فرضیات برگرفته از چارچوب نظری پژوهش آمارهای رسمی منتشر شده از سوی نهادها و سازمان های مربوط و برای آزمون فرضیه های فوق از تحلیل رگرسیونی استفاده شده است.
نتایج حاصل از برآورد مدل های مختلف رگرسیونی حاکی از آن است که از یک سو، هزینه های تامین اجتماعی اثر مثبتی بر رشد اقتصادی در ایران داشته است ولی میزان اثربخشی آن از نیروی کار و سرمایه کم تر است. و از سوی دیگر، توسعه تامین اجتماعی با کاهش فقر همراه بوده اما به علت محدودیت بودجه و اثرات شدیدتر عواملی همچون تورم، تاثیر مطلوب آن در سطح معنی داری نبوده است.
بحث: در مجموع، باید گفت که اهتمام به گسترش کمی و کیفی تامین اجتماعی باید به گونه ای انجام شود که علاوه بر توجه جدی به توسعه منابع کار و سرمایه، رویکرد سیاست گذاران توجه بیش تر به توسعه بیمه ها باشد