روابط عثمانیان و اوزبکان در دوره شاه طهماسب صفوی

عثمانیان در دوره سلطان سلیمان قانونی با اشتغال به جنگ های اروپائی از دیپلماسی نظامی خود در مورد ایران کاستند و حتی از تحریک اوزبکان علیه صفویان خودداری کردند. اما پس از رهائی از جنگ های اروپائی با تحریک حساسیت های سیاسی و مذهبی اوزبکان، حملات همزمانی را در مرزهای شرقی و غربی ایران آغاز کردند. نه تنها زبان و نژاد مشترک میان عثمانیان و اوزبکان، که مذهب مشترک و اندیشه تجدید خلافت عامل اتحاد این دو دولت علیه ادعاهای سیاسی و مذهبی صفویان بود. این پژوهش درصدد یافتن عوامل و چگونگی اتحاد عثمانیان و اوزبکان در دوره شاه طهماسب صفوی است و قصد دارد سیاست های سلطان سلیمان در مورد ایران و به ویژه دیپلماسی وی را نسبت به اوزبکان ماوراءالنهر ترسیم کند و اثرات اتحاد دو دولت سنی مذهب در شرق و غرب ایران را بر حیات دولت صفوی در این دوران بررسی نماید. در واقع، مقاله حاضر بخشی از روابط داخلی جهان اسلام را طی سده دهم هجری/ شانزدهم میلادی مورد بررسی قرار خواهد داد.