طراحی و اجرای برنامه ی آموزشی مبتنی بر یادگیری موقعیتی و تعین اثر مداخله ای آن بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانشجویان

عدم توانایی استفاده از آموخته ها در موقعیت های حرفه ای، یکی از مهم ترین مشکلاتی است که دانش آموختگان دانشگاه ها با آن روبه رو هستند. متخصصان آموزشی برای حل این مشکل، یادگیری موقعیتی را پیشنهاد می کنند. این پژوهش با هدف تعیین اثر مداخله ای یادگیری موقعیتی بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانشجویان انجام شده است. فرضیه های پژوهش عبارتند از: 1. یادگیری موقعیتی موجب افزایش انگیزش تحصیلی دانشجویان می شود. 2. یادگیری موقعیتی موجب افزایش پیشرفت تحصیلی دانشجویان می شود. 34 دانشجوی سال سوم کارشناسی رشته ی روان شناسی در برنامه های آموزشی شرکت کردند. تخصیص کلاس ها به برنامه های آموزشی مداخله و شاهد به صورت تصادفی انجام شد. در گروه مداخله، برنامه ی یادگیری موقعیتی به روش های الکترونیکی، غیر الکترونیکی، همزمان و ناهمزمان اجرا شد و در گروه شاهد، برنامه ی آموزش مبتنی بر سخنرانی به صورت همزمان و غیر الکترونیکی در کلاس حضوری اجرا شد. گرد آوری اطلاعات از طریق آزمون پیشرفت تحصیلی و فرم کوتاه پرسشنامه ی استاندارد انگیزش تحصیلی مک اینرنی و سینکلایر در دو نوبت پیش از آموزش و پس از آموزش انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های آماری من ویتنی و ویل کاکسون به وسیله ی نرم افزار اس پی اس اس ویرایش 15 انجام شد. نتایج نشان دادند که یادگیری موقعیتی، موجب افزایش انگیزش تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان شده و می تواند به عنوان روشی مناسب در برنامه های آموزشی مورد توجه قرار گیرد.