نقش واسطه ای مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سبک های دلبستگی و ناگویی هیجانی

هدف پژوهش تعیین نقش واسطه ای مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سبک های دلبستگی ایمن، اجتنابی و دوسوگرا با ناگویی هیجانی بود.
روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری شامل زنان و مردان 20 تا 55 ساله ساکن شهر تهران، به تعداد تقریبی چهار میلیون نفر بود که ازمیان آن ها 314 مرد و 362 زن به صورت داوطلب انتخاب و پرسشنامه سبک های دفاعی اندروز، سینگ و بوند (1993)، مقیاس دلبستگی بزرگسال هازن و شیور (1987) و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو بگبی، پارکر و تیلور (1994) توسط آن ها تکمیل شد. تحلیل داده ها با محاسبه ضرایب همبستگی و تحلیل رگرسیون انجام شد.
نتایج نشان داد رابطه بین ناگویی هیجانی با سبک دلبستگی ایمن منفی و با سبک های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا مثبت است و مکانیسم-های دفاعی در رابطه بین سبک های دلبستگی و ناگویی هیجانی تاثیر واسطه ای دارد. سبک های دلبستگی ایمن و ناایمن ازطریق مکانیسم های دفاعی رشدیافته، روان آزرده و رشدنایافته در دو جهت متضاد تغییرات مربوط به ناگویی هیجانی را پیش بینی می کند.
تاثیر واسطه ای مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سبک های دلبستگی و ناگویی هیجانی جزیی است. مکانیسم های دفاعی میزان تاثیر سبک های دلبستگی بر ناگویی هیجانی را کاهش می دهد اما این تاثیر کامل نیست، یعنی رابطه سبک های دلبستگی و ناگویی هیجانی همچنان معنادار باقی می ماند. لذا به-منظور بازسازی فرایندهای تنظیم هیجان، علاوه بر تقویت ویژگی های ایمنی بخش دلبستگی، لازم است زمینه های به کارگیری مکانسیم های دفاعی رشدیافته نیز فراهم شود.