ارتباط بین نظریه ذهن (قصدمندی) و زبان در کودکان نرمال با استفاده از پارادیم اشکال متحرک

نظریه ذهن به عنوان توانایی فهم حالات ذهنی دیگران تعریف می شود. یکی از حوزه های اصلی نظریه ذهن قصدمندی است. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین نظریه ذهن(قصدمندی) و توانایی زبانی با استفاده از پارادایم اشکال متحرک می باشد.
شصت کودک 7 تا 9 ساله بدون سابقه بیماری روان پزشکی بر اساس مصاحبه با والدین آنها در این مطالعه شرکت کردند. شرکت کنندگان بوسیله پارادایم اشکال متحرک مورد بررسی قرار گرفتند سپس پاسخهای آنها ثبت و بر اساس سطوح و درستی توصیفات و طول عبارات نمره گذاری شدند. توانایی کلامی آنها نیز با استفاده از خرده مقیاس های کلامی آزمون هوش وکسلر بررسی شد و در نهایت آنالیزهای آماری بوسیله روش ضریب همبستگی R اسپیرمن انجام شد.
آنالیزهای آماری نشان داد که ارتباط معنادار ضعیفی بین نظریه ذهن و توانایی زبانی بدست آمده است. ارتباط بین نمرات قصدمندی، درستی پاسخ ها و طول عبارات از تکالیف نظریه ذهن و نمزه کل هوش به ترتیب r=.21، r=.16 و r=.1 بوده است. با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که نظریه ذهنی که بوسیله پارادایم اشکال متحرک مورد بررسی قرار می گیرد با توانایی زبانی ارتباط شعیفی دارد.